Βρέθηκα προχθές στην Αθήνα για δουλειές. Μου κλείσανε δωμάτιο, ως συνήθως, στο Τιτάνια στο κέντρο. Έτσι χθες Σάββατο (17/12/11) περπάτησα λίγο στο κέντρο της Αθήνας. Ως βέρος βορειοελλαδίτης δεν την ξέρω καλά την πρωτεύουσα. Τους κεντρικούς μόνο δρόμους. Πήγα Ακαδημίας, κατέβηκα πλατεία Κάνιγγος και μετά κατευθύνθηκα προς Ομόνοια, ανέβηκα την Σταδίου μέχρι Σύνταγμα κι από Πανεπιστημίου γύρισα στο ξενοδοχείο.
Αυτό που αντίκρισα δεν το έχω ξαναδεί. Η Αθήνα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο. Υποτίθεται ότι το Σαββατοκύριακο πριν τα Χριστούγεννα ο κόσμος βγαίνει να ψωνίσει, έστω να χαζέψει βρε αδερφέ.
Υποτίθεται!
Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν κλείσει.
Η πόλη βρώμικη.
Άστεγοι, ζητιάνοι και μετανάστες παντού.
παρόλο που είχε λιακάδα, ένα απέραντο γκρίζο σύννεφο πλανιόταν πάνω από την πόλη.
Σε όσα καταστήματα μπήκα, από τα ελάχιστα που έχουν απομείνει, ήμουν ο μοναδικός πελάτης. Ένοιωθα πάνω μου τα βλέμματα των πωλητών και καταστηματαρχών!
Κάτι σαν αξιοπερίεργο!
Τους ρώτησα την αιτία.
"Δεν είναι τόσο η κρίση όσο οι πορείες, η απαξίωση, ο φόβος, η βρωμιά," μου είπαν. "Το κέντρο της Αθήνας απομονώθηκε, αποκλείσθηκε, αποξενώθηκε από τους πολίτες του" σχολίασε ένας νεαρός πωλητής προσθέτοντας: "Μετατράπηκε σε μια απέραντη πίστα διαδηλώσεων και πορειών, σε ένα πεδίο εξάσκησης αντεξουσιαστών, σε ένα γκέτο μεταναστών, σε μια αλάνα κάθε περιθωριακού, αναρχικού και αντικοινωνικού στοιχείου."
Δεν το έλεγε τυχαία, εκείνη τη στιγμή μια χούφτα διαδηλωτών με μερικά καδρόνια (τύπου ΚΝΑΤ) κατέβαιναν την Σταδίου, έχοντας κλείσει όλο τον δρόμο. Τα ΜΑΤ βαριεστημένα τους χάζευαν.
"Δεν έχουν το Θεό τους" σκέφτηκα, "τέτοια μέρα, δολοφονούν την αγορά" σιγοψιθύρισα, "Δεν υπάρχει τίποτα να δολοφονήσουν πια, η αγορά πέθανε, την τελείωσαν οριστικά" απάντησε λες και διάβασε τη σκέψη μου ο συνομιλητής μου
Φθάνοντας στο Σύνταγμα η κατάθλιψη έφτασε στο μέγιστο. Τίποτα που να θυμίζει εορταστική ατμόσφαιρα. Κάτι λαμπιόνια τσαπατσούλικα πεταμένα σε μερικά μόνο δέντρα
"Οι Αθηναίοι δημοτικοί υπάλληλοι είναι πιο τεμπέληδες από τους δικούς μας κυρ. Γιάννη"
Μια πόλη παρατημένη, στην μοίρα της. Και δεν είναι έντονη τόσο η εγκατάλειψη όσο η παραίτηση. Αρχές, πολίτες, περαστικοί, όλοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Είναι εμφανές.
Πριν τέσσερα χρόνια το Δεκέμβρη της ντροπής οι αλήτες δεν κάψανε μόνο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάψανε και το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα.
Στην Αθήνα πια, κάθε μέρα, μοιάζει με Μεγάλη Παρασκευή.
Καλά Χριστούγεννα καρντάσια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου