Παραμόνεψα τον εαυτό μου και τον βρήκα
να εκπυρσοκροτεί –όπλο φονικό-
με στόχο την καρδιά μου
με τρομερά σαγόνια να καταβροχ8ίζει τον καιρό
να σέρνεται μέσα στης προσευχής τη θλίψη
με υψωμένη λύσσα και να κλαίει
για το χαμό μιας πεταλούδας.
Κάποιες φορές φορώντας διάδημα απ΄αστέρια
φτερά ν΄ανοίγει σε ουρανούς ανείδωτα γλαυκούς
να υπνοβατεί πάνω σε ρόδα και μαχαίρια ακονισμένα
στους τάφους των ερώτων του να ολολύζει
και να χορεύει μες τα καταγώγια των πόθων, τον χορό
της άνομης Σαλώμης
γεμάτος γύρη και μοσκοβολιές να γέρνει
σε ανθισμένους κήπους του Μαίου
και με το γυάλινο κλειδί της μνήμης
να προσπαθεί να ξεκλειδώσει το σεντούκι των παραμυθιών.
Παραμόνεψα τον εαυτό μου και τον είδα
πίσω από τους πικρούς καθρέφτες της ζωής
Άγνωστο, Φοβερό
Να με παραμονεύει.
~ΛΕΝΑ ΠΑΠΠΑ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου