Η όπερα του καλοκαιριού

Ήταν σαν ένα όνειρο
σαν μια φευγαλέα στιγμή
που στο τέλος την παίρνεις για ξεγέλασμα του νου.
Ήταν εκεί μπροστά μου σε μία ερωτική οπτασία
σ' ένα ποίημα έκστασης που ξυπνούσε τις αισθήσεις.
Ήταν όμορφη σα σειρήνα των παραμυθιών
ιέρεια στο ναό της νύχτας
μόνη στον πρώτο ρόλο της όπερας του καλοκαιριού.
Η γυμνή κοριτσίστικη σιλουέτα της
διέγραφε στο μισοσκόταδο σημάδια ενός ιερού χορού
μ' ένα ρυθμό που έκανε τα πρόσωπα να πάλλονται
να κοκκινίζουν απ' τον πόθο.
Η ομίχλη της βραδιάς που γυάλιζε πάνω στο στήθος της
στα χέρια της, στο αόρατο πρόσωπό της
τύλιγε τις κινήσεις της σαν πέπλο από μετάξι
και το Αυγουστιάτικο φεγγαρόφωτο
εραστής που χάιδευε τα μαλλιά της
μάρτυρας μιας τελετής
που καλούσε τους πρωτόγονους θεούς
σε ένωση με το κορμί και την ψυχή της.

Το σύμπαν ολόκληρο
μεθούσε απ' την αρμονία των εικόνων και της μουσικής
και ξαναγεννιόταν με έναν πρωτόγνωρο τρόπο
χωρίς ν' ανησυχεί πλέον
για τις θλιμμένες μέρες που γρήγορα θα `φτάναν.

(του Νίκου Αδαμόπουλου,

Πάτρα 1995)