Γιατί ερωτευόμαστε; Τι είναι αυτό που συμβαίνει κι όταν αντικρίζουμε κάποιον μας κόβονται τα πόδια, ιδρώνουμε και κομπιάζουμε, ενώ κάποιος άλλος μας είναι παντελώς αδιάφορος και περνάει απαρατήρητος; Τέτοιου είδους ερωτήματα έχουν απασχολήσει κατά καιρούς, όχι μόνο τους απλούς ανθρώπους, αλλά και την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα που έκανε την αγάπη, και κυρίως τον Έρωτα, αντικείμενο εμπεριστατωμένης έρευνας και αναζήτησης. Ας δούμε, λοιπόν, ποια είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν.
Τελικά, ερωτευόμαστε με την καρδιά ή τον εγκέφαλο; Μάλλον με...
τον δεύτερο, μιας και μετά από συνεχείς έρευνες με τη χρήση των MRIs από το 2000 και μετά, γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό ποιες περιοχές και ορμόνες του εγκεφάλου συνδέονται με την έλξη, το πάθος και τη συντροφικότητα μεταξύ δύο ανθρώπων.
| «Οι άνθρωποι ζουν για τον Έρωτα, πεθαίνουν για τον Έρωτα, σκοτώνουν για τον Έρωτα. Αυτό το συναίσθημα μπορεί να αποδειχθεί δυνατότερο κι απ’τη θέληση για ζωή» |
| Δρ. Helen Fisher Βιοανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Rutgers του New Jersey, ειδική σε θέματα διαπροσωπικών σχέσεων |
Η κύρια ορμόνη στο παιχνίδι του έρωτα είναι η ντοπαμίνη. Εκκρίνεται από το μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου, το κέντρο της ευχαρίστησης, του εθισμού και της ανταμοιβής. Είναι η ίδια περιοχή που παράγει την ίδια ορμόνη και τα ίδια συναισθήματα όταν αφηνόμαστε στη μαγεία της νικοτίνης ή στην απαγορευμένη χαρά μιας ναρκωτικής ουσίας.
Βρέθηκε, λοιπόν, στις MRIs ατόμων, που πρόσφατα είχαν ερωτευτεί ή παρέμεναν σφόδρα ερωτευμένοι με τους συντρόφους τους μετά από χρόνια σχέσης, ότι όταν τους έδειχναν σε εικόνα το αντικείμενο του πόθου τους, το σύστημα αυτό του εγκεφάλου υπερλειτουργούσε και τα επίπεδα της ντοπαμίνης χτυπούσαν κόκκινο. Σύμφωνα με τη νευρολόγο του Albert Einstein College of Medicine της Νέας Υόρκης και μέλος της ερευνητικής ομάδας, Lucie Brown, «Η ένταση της αντίδρασης του εγκεφάλου όταν είμαστε ερωτευμένοι δε μοιάζει απλά με ένα συναίσθημα αλλά με το κυνήγι ενός στόχου, όπως η ανάγκη για νερό ή τροφή».
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αναφέρθηκαν και διαφορές στις ορμόνες των δύο ομάδων μελέτης. Στην ομάδα των πρόσφατα ερωτευμένων, εκτός της ντοπαμίνης, ανεβασμένα ήταν και τα επίπεδα των καθ’αυτό φυλετικών ορμονών, τεστοστερόνης και οιστρογόνων, ορμόνες της ωμής σεξουαλικότητας, ενώ στους χρόνια ερωτευμένους, αυξημένη ήταν η ωκιτοκίνη, η «ορμόνη της αγκαλιάς» ή της «μονογαμίας», όπως αναφέρεται, που είναι υπεύθυνη για τη συντροφική, βαθιά αγάπη που ακολουθεί το οξύ στάδιο του πάθους, της μανίας και του ερωτικού παραληρήματος που προκαλεί η ντοπαμίνη. Αυξημένη, επίσης, βρέθηκε και η σεροτονίνη, η «ορμόνη της ηρεμίας», που βοηθάει με τη σειρά της στην εξομάλυνση των διαφορών κι ως εκ τούτου τη διάρκεια της σχέσης.
Σε ένα δεύτερο πείραμα, η ομάδα μελέτησε άτομα που τα είχαν απορρίψει οι αγαπημένοι τους. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ίδιες περιοχές του εγκεφάλου παρέμειναν ενεργοποιημένες. Ίσως η απώλεια του έρωτα προκαλεί τα ίδια συμπτώματα που παρουσιάζει ένας εθισμένος στην κοκαΐνη ή το τσιγάρο όταν τα στερείται.
(άρθρο της Ηλιάννας Γαλλή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου